Unë s’e lashë Çamërinë
as Nishin, Mollën e Kuqe
ato më dëbuan mua
në kufijtë e një vaji
pa emër
pa flamur
pa varr për t’u përkulur
Paramithia, emër i puthur me lot
më del përpara si nuse e vrarë
me gjurmë të gjakut nën fustan
dhe me dritën e syve të fikur
kur bota ktheu shpinën
dhe Zoti iku
Por unë jam këtu
kam mbetur fjalë që s’mund ta burgosin
kam mbetur këngë që nuk harrohet
kam mbetur amanet
Dhe do kthehem
bashkë me vargun tim
në çdo fletë do ta thur Çamërinë
në çdo këngë Mollën e Kuqe
derisa toka të hapet
dhe s‘paku t‘më fal
një varr