Ndonjëherë hesht
Edhe pse fjalët më vijnë vetë dhe mendja shkruan
Zemra krijon portretin më të bukur në sytë e saj që janē si dy liqene akullnajorë
Është një shikim, një ëndërr që mbeti veçse një mirazh
Një dhimbje, një buzëqeshje e çiltër që kurrë nuk u vlerësua
Gjithçka është një shkrim në shpirtin tim.
Prandaj heshtja ime erdhi te unë si një petk i hirtë
Që i vihet nga koha shtëpisë prej guri atje në cep pylli në Petralbë.
Prandaj zgjodha t’bëj roje e vëmendshme
Dua të dëgjoj, të shikoj si shkruan koha plagët e kohës
Si ndahet bota në dysh pa ty,
Është njejtë si një oxhak që pret me i vu zjarrin!
Sytë e mi e shohin hijen tënde
Dhe zemra rreh me ritmin e kujtimeve,
Nuk do më dëgjosh, por në çdo qetësi, në çdo fjalë të munguar do të jem aty…