Sa herë netëve në kopsht dal ,
sodis natën ,qiellin ,qetësinë.
Pas yjeve unë vështrimin ndal ,
humbas në të tyren shkëlqim .
Ja dhe hëna ,kur lart farfurin ,
mes yjeve si një mbretëreshë
Më ngjall shpresë e frymëzim .
Mes tyre ,ti ,njeri ,atje të jesh .
Të marrësh rregullsi e dritë plot ,
t’mësosh ç’është e vërteta liri .
Më pas ta sjellësh këtu në tokë ,
mësim për dispotë , për çdo padrejtësi!