Buzët e saj mahnitëse, gjysëm të hapura!
Në mes nata e gjelbër, harku i dielltë!
Brenga dhe lumturia!
Jeta dhe vdekja!
Vetëm ai e ndiente hijeshinë.
Aromën e jargavanit që linte nga pas.
Ai dhe hija e tij e zgjatur në argjend hënor,
Kur yjet mbi kërthizë i derdheshin fosforizuar.
Sy të pagjuhshëm shndrrisnin udhën e parajsës përdrejt misterit.
Vetëdijshëm agu në dritëngrohtësi shpërthente kur mollza të ashpra lëkurën preknin.
Ti, aq e ndjeshme!!
Lot margaritar, shërim shpirti!