Si qenkam hutuar sonte
Nga heshtja s’kam fuqi të flas
Sillem hapësirës i përgjumur
Në mërgim po nis një mall
E ky shpirti përvëluar digjet
Tretet i vetëm në tokën e huaj
Prej kaq vjetësh në kujtime
Që era pa mëshirë i shpërndan
Kur mërgimi nis era të merr me ngadalë
Të bart larg as gjurmë nuk mbetet
Shpirtin e përvëluar ta vë në gjumë
Sikurse foshnja kur qanë