Gërsheti i saj mbi krahror i shprishej
Lartë në bjeshkë frynte erë
Gjoksi i tij hapej si engjëll mbrojtës
Dimri i acartë kthehej në verë
Sytë e natës zunë t’ bëjnë gjumë
Shtat i hollë strukej në t’ ngrohtin gji
Yjet rebel nuk ndrinin shumë
Yjëzonin vetëm dy palë sy
Dhe kur ëndrrat udhëtonin qiejve
Buzët ndienin afsh të prushtë
Këmbanë e natës vriste heshtjën
Çaste që jetonin qindra botë
netët e vona çfarë kuptuan
Simfoni dashurie që jeton tutje
Gjithë çka panë, nuk e thanë
Mbeti monolog në thurje!