Tahir Desku-MËRGIMTARËT

1.
Kur i barti harrimi me vete
Fyellin e vendlindjes e fshehën diku
Mes shtresave të zemrës
Dashuria mbyllet në pikë gjaku
Më e bardhë se pëllumbat
Mbi lumin e ballit tim
Letrat kanë ngjyrën e tokës
Mallin shtegëtarëve ua falin
Takohemi një ditë para vdekjes
Botë e vogël, puqemi në një pikë
Do të lindet një ditë
E pathëna mes vetmisë
Larg deteve , tej qeillit të hapur
Takohemi një ditë para jetës
2.
Këndej festat s’janë si dikur
Mund të digjen kujtimet
Gjithçka ka erën e bukës si gjaku
Kur etshëm vlon në damar
Në zemër zemra vdes thonë
Me shpirt hiqni mallin
Kur mbi kokë bie tjetër gur
3.
S’mund të na pëlcasë durimi një ditë
Në përqafimin e fundit dritë
Fyelli i vendlindjes bëhet gur
Në hijen e një peme
Nën hijen e një peme
i vetmuar jam shtrirë
në cilën degë
në cilin gjethë
e kam vdekjen
në cilën cicërimë zogu
është fshehur liria
përrallë e bukur
Kalimtari që iku
qenka tjertësuar
aspak s’i ngjante Atdheut
s’është siç thoshte
Lili Liria jonë
kur jeta formë zjarri krijon
eshtrat lëvizin mbi shtiza
e çdo gjë
merr formë fluturimi
Nën hijen e një peme
jam shtrirë për Dhe…
Unë do të vij
Kur të vijë pranvera
do të nisem tek Ti
se të dua shumë
Të kam shpikur me një zjarr të ri
se jeta ndërroi formën e vet
tash do të provoj dhembjen deri në gjak
që të jem afër teje
nëse vdekja më ndalon
ti prit derisa të vijë pranvera
Unë do te vij
tepër i bukur
tepër i ri