Më merrte babai shpesh te mulliri
Ku bluhej drithi i bukës misërnishte.
Butia ku gurgullonte si bota…
E, guri sillej pandalshëm si toka.
Ritmet e çakallës si disk gramafoni
Gurgullima e ujit në buti.
Kandari i shpirtit, që peshonte ujemin.
Më e bukura simfoni.
Babai bëhej krejt bardh nga mielli.
Të bardhë e kishte edhe plisin.
Nuk ndalej as kur perëndonte dielli.
Se magjetoret në shtëpi miellin e prisnin.
Rrudhat ia shihja nganjëherë në ballë.
Djersët çurkë i rridhnin.
Eu, na mbeti sot pa bluar një barrë !
Vetveten qortonte, kur bjeshkët nxinin.
Buka aty bluhej për Imer Devetakun, kaçak.
Për Ramë Bllacën, Kadri Beben,Zeqir Rancēn
Për burrat, që fjalës s’i jepnin lak.
As kur ndesheshin me hasmin, me Zinatën.
Babai diçka mbante afër gjurit
Se nata thoshte s’ka besë !
Nën xhurdi e mbante manxerren e Burrit.
Për egërsirat, për njeriun e keq.
Dikur myshku mbuloi rrasat e pullazit.
Muri u shemb si një kala e legjendës.
E mora vesh nga ofshamat e babait.
Mbetën sall gurët e një epoke të vjetër…