S’më duhet më pendesa jote,
Çdo gjë tënden me kohë e kam fshirë,
S’ua jap më privilegjin lotëve,
Kripën e tyre t’më lënë mbi fytyrë…
Mësova vetes t’i qesh në pasqyrë
Dhe prapë të besoj tek e nesërmja,
Në ëndrra të reja shpirtin ta thurr
Në gëzhojën e braktisur fle e djeshmja…
Fundi i honit dot peng s’më mbajti,
Dola prapë lart e larë në dritë,
Paqe zemra me veten bëri
“Jeto” më tha “nga e para çdo ditë”…
S’më duhet më pendesa jote,
Asnjë fjalë, asnjë rresht i saj,
Kur shpirti të dhemb gjer në klithje,
Në një zarf pa adresë, për veten nise…