REMZIE REXHBOGAJ-KUR MË MUNGOJNË FJALËT

Sonte e di se më mungojnë fjalët
Në këtë errësirë të mesnatës
E tretur në fushën e kujtimeve
Kur flitnim vetëm për vdekjen
Netët ishin të errta e të thella
Trëndafilit po iu zhdukën gjethët një nga një
Aroma i shuhej ngadalë
Ndërsa shpirti im digjej në flakën e tij
Këto kujtime me zhytin në errësirë
Por, jehona e porosive tuaja Erna
Sikur e thyejnë zinxhirin e mendimeve trishtuse
Duhet të bëhesh e fortë mami
Ju duhesh vëllezërve të mi
Eh, këto fjalë që peshojnë sa krejt bota
Ti ishe mendje mprehtë oj Hyjnia ime
Klithmën e heshtjes se errësires e thyejnë
Edhe mijëra lotë të kryposur
Që çdo çast i ujitin dhembjen e mallin
Që kanë bëre strehën
Në thellësinë e shpirtit tim
Aty më janë murosur
Kush tha se unë jetoj?
Zëri i brendshëm përgjigjejet
Se unë frymoj si hije pa ngjyrë
Frymoj edhe për Ty Erna
Se lutjet më mbetën shtigjeve të harresës
Të atyre netëve pa shpresë
Unë një ditë në botën e përjetëshme
Prapë do të marrë Ty Erna në gji
Sikur të mbaja kur Ti ishe fëmijë
Tani po notoj në lumin e lotëve të mi
Dhe nëse më shiheni që jam
Duke u mbytur aty
Dijeni se e qetë do të pushoj atje
Do të çmallëm bashkë me Ernen në përjetësi.