Elvira Zeneli-MONOLOG

Veten pyes: ah, këto ethet,
Pse duhet t’më rikthehen
Mos bëra mëkat,
Kur zemrën ia hapa një mëkatari fisnik?
Dridhjet ma kanë kapur trupin
E nuk po ma lëshojnë
Oh, po pseee këto ethe më kanë zënë-ë-ë
Kjo botë e zvogëluar nga urrejtja
E zmadhuar nga dashuria,
Shpirtin ma ke shndërruar
Në një lumë të têrbuar nga valët e tij
Që tejkalon çdo pengesë
E stërkalat i çon drejt qiellit
Këto stërkala dielli m’i kthen në një ylber marramendës ngjyrash
Oh, nuk është mëkat të jesh ylberi im frymëzues
Në këtë qiell madhështor e në këtë botë gjelbëroshe
Si syte e mi që kanë ngjyrën e myshkut të pastër buzë lumit
Ah, këto rrahjet e zemrës
Dëgjohen jashtë orbitës sonë
Si ai sahati i madh i kullës prej mishi e shpirti
Që krijojnë ritmin dhe simfoninë e këngës magjike
Me të cilën vallëzojnë të gjithë yjet e universit
E hëna i përshëndet me madhështi.
Sa rrebele është bërë kjo zemra ime
Do të dalë nga vendi kjo rrebele zemër
Nuk pyet më mbi kraharorin tënd kokën do të vë,
Për t’ i dëgjuar rrahjet e zemres sate….
Ti e di se një gotë verë do ta pimë
Edhe po u derdh mbi trupin tim
Do të dehemi përjetësisht
Ashtu i dehur do më thoje se kam mollë të bukura në kopshtin tim
Por me një ndryshim
Nuk janë të ndaluara si ajo e kopshtit te Edenit.
Duhet ta dish se as ti nuk je Adami
E as unë nuk jam Eva
Nuk jam as Perëndesha Afërditë
Jam grua e zakonshme
Me të gjitha ëndrrat dhe dëshirat njerëzore
Në këtë botë të bukur plot ngjyra
Të zvogëluar nga urrejtja
Të zmadhuar nga dashuria.
Veten pyes: ah, këto ethet
Pse duhet tē rikthehen
Mos mëkatova?!