Desha të shkruaja disa vargje, një poezi
Për qytetin tim , ku jam lind e rrit në mirësi
E ngjyeva penën në njē burim zanash
Për ty Lezha ime , më e madhja dashuri !
Emocionohem, përmallem vërtetë shumë
Kur shoh Drinin që rrjedh në qetësi, i dlirë …,
Detin blu , fushat e gjera, të blerta , pafund
Malet qarkuar si kurorë , njerzit e tu të mirë !
Nē qiellin e kaltër , zogjtë e lirë fluturojnë
Ja me yjet e zjarrtë , ndriçojnë Sirenat…,
Në ajrin fluid pëllumbat, fluturat vallzojnë
Nga gurët shekullorë , sikur na flasin legjendat !
Njëherë të vish në këtë vënd, mahnitesh
Tek sheh Sirenat , që krihen aty mbi shkrepa…,
Dhe zgjohet legjenda e lashtë , mitike
Që për dashurinë e djalit , braktisi detin Sirena !
Fusha e Drini , deti e mali ,bënë dasëm
Kur Sirena solli me vete dashurinë e saj “det”…,
Ajo vajzè perri , e bardhè si alabastër
Shtatin si selvi, e bukura, mrekullia vetë !
Ja ky vend nga zoti bekuar, është qyteti im
Plot trēndafila , zambakë dhe dritësi…,
I tillë ka qënë , e do të jetë deri në amēshim
Edhe dielli është mbret në Lezhën me histori !