Nëse më gjeni të vdekur ndonjë ditë
Bri rrugës ndanë asfaltit të nxirë
Te kantonieret e mbeturinave
Ose skutave të ndonjë lokali ku prehje gjen bota
Mos pështyni mbi kufomën time
Kam vdekur nga dashuria e madhe për njerëzit
Nga fjalët që i humba rrugëve deri në hiç
E i gjeta një ditë në libra të mykur
Ishin fjalë të urta për budallain që vjen në jetë
Ç’ishin ato që të preknin pa i prekur
Cili ishte ai që me buzëqeshje vriste yllin tënd
Që hante pinte dashuronte urrente
Hapësira pushtonte botën kafshonte
Herë-herë njeriut i ngjante ajo gjallesë e çuditshme
Po për mua jeta ishte krejt njësoj
Si ta marrësh ujemin e të korrës së huaj
E të kthesh i mashtruar me ëndërr të vrarë
Ndër zemane të mbijnë ferrat lulet
Të mbijnë patatet e egra
Kjo do të thotë të bëhesh tokë me tamam tokë
T’ua prodhosh bukën atyre që vijnë në jetë
Thashë ata nuk do të hanë bukë e kripë
Siç ndodhi me ne brezin e shqetësimeve të mëdha
Unë e kam dashur jetën njerëzit mbi të gjitha
Dhe kam parë njerëz të mëdhenj të vegjël gjithfarë
Botën e mbanin në sy me madhështinë e tyre
E unë fyellit i bija në një këngë të moçme
Kështu vazhdoja jetën time
Nëse më gjeni të vdekur ndonjë ditë
Mbi kufomën time mos pështyni fort e kam dashur jetën
Njerëz ju lutem shumë ju lutem