Një çast u tremba…
Në shtegun e flokëve të mi
ai shqoi papritur përndritjen e një thinje
pastaj ngadalë me duar
më preku dredhëzën e një rrudhe
në ballë,
pastaj në sy,
pastaj në gushë.
Unë ndala frymën dhe prita në ankth
se…,ç’trajektore tjetër do t’ndiqte dora e tij,
mbi fytyrën time ,
për të zbuluar ndoshta një tjetër gjurmë.
Por ai, heshti!
Një dallëndyshe malli ma vuri ngadalë mbi buzë,
pastaj mbi burmë…
U tkurra!
Atë çast fytyrës sime ranë lotë të bardhë
S’më kish mbetur tingull,
S’më kish mbetur zë,
S’më kish mbetur fjalë…!