(Në kujtim të Adem Demaçi-t)
Më përbuzët
E më fyet disa nga ju
Qëndrova i heshtur
Në rrugëtim tim.
Nuk desha të flas
Me të pafytyrët
Se unë fola
Dhe veprova atëherë,
Kur e kërkonte
Vetë koha në Kosovë.
Isha betuar
Në flamurin e gjakut
Isha betuar
Në dhé të Shqipërisë,
Lash nënë time
Me duar në gji e lot në sy
Qëndrova mbi 28 vjet e 7 muaj
Në burgje e në qeli.
Qëndrova për liri të Dardanisë
Tokës tonë Antike
Për bashkim të saj
Me Nënën Shqipëri.
O eshtrat ju disa
Po m’i lëkundni nder varre
Me fyerjet tuaj
Dhe më ato shpifje.
Unë shkrova
Vdekjen time më kohë,
Po ajo u përqafua
Më ftohtësi të motit,
Edhe vdekja
Më kishte frikë në atë botë.
As nuk mundesh më ardhë
O njeri në këtë tokë
Kur ti dëshiron
Nuk mundesh me ardhë
Ti në këtë jetë kur qejf ke.
As nuk do të vdesësh
Kur ti veç donë,
Por vetëm
Si është gravuar me dorën
E Atij që shpirtin
Dhe vdekjen na dhuron.
Unë dola në ballë
Të atyre që errësonin
Luftova më ata
Që hapën varret e popullit tim.
U bëra dritë kandili
E i ndriçova udhët
Që më shekuj
Nata e errët i kishte mbuluar
E unë, Ademi i vogël
Luftova kundër një Serbie.
Shpirtin tim ia fala
Tokës sonë shqipe
Me shkronja të emrit tim
Lindën shumë Adema.
Në ballë të luftës
Së lavdishme të kombit
Isha aty i pari
Ku e kërkonte nevoja e popullit.
Nuk kisha frikë
Të vdisja hiq për atdhe
Kisha ardhur në këtë tokë
Për të qenë si Skënderbe.
Sa shumë e desha lirinë
E për liri dhashë rinin
E treta trupin në qeli
E ruajta dashurinë për Shqipëri.
Kurrë nuk pata frikë
Të kërkoja të drejtat e popullit tim,
Edhe në gjyqe të montuara serbe
E rrita gjahun e sulmin
Për bashkim të Kosovës me Shqipërinë.
Si një skifter unë qëndrova
Deri në fundin e jetës sime
Kurrë nuk u mposhta e as dorëzova
As në qelin e burgut të ftohtë,
Por e ruajta më krenari dashurinë
Për gjuhën tonë të bukur shqipe.
Unë, ju drejtohem ju disa të marrë
Ndaloni fushatën e egër me linçime
Edhe nder varre keni frikë hijes sime
Eshtrat e mia mos i lëkundin
Atje, ku qëndrojnë nën dhé në varre.