Është e pamundur të bashkojmë shikimet.
Parmendë dielli depërton tokës deri brinjë.sjellë afsh përvëlues.
Sot, nuk mundem si dikur të vij në çerdhen tonë të vjetër.
Rrugës, fryjnë erëra të nxehta.
Rrymësh në instalime telash, zogjtë shtegëtimin humbën.
Ku ta gjej forcën të mbledh kockat e bluara.
Pesticide gjakun më kanë helmuar.
Tani as gjarprin nuk kam më frikë.
Ai friksohet të më pijë gjakun mua.
Në pak kohë, do të jem e papunë e pa strehë.
Racë e mishtë në të metaltë do të zvendësohet, a ke dëgjuar?!
Më pinë dhe hisen e diellit.
Fajet më thonë se kam dështuar.
Stinët, nuk do të qajnë më për dashuritë.
Për bletët, fluturat që shkuan.
Qytetesh të heshtur ku ndjenjat shuarë janë.
Burrim i lotëve është shteruar.
Sodite diellin i dashur!
Kujto dritën kur binte mbi mua.
Në të ka mbetur pak zë akoma,
Mos rresht kurrë së thëni të dua!
Më mbaj më vete të ndihesh mirë,
dallgë lozonjare deti vështruar.
Prej hirit tim për ty do të rilindem.
Dhe sikur bota, të jetë shuar!