Po e po, jo e jo!
Po e po, jo e jo,
ec e ndalo,
në një shkretëtirë mendo për ujë,
lumi është larg,
oaze ka pak,
të mbetën nëntë ditë udhë.
Po e po, jo e jo,
dysho dhe beso,
për ku të çon kjo udhë me leqe,
këto kështjella rëre të djeshme.
Mëngjeset deri në darkë,
një vakt,
litarë prej rëre këputen përdhé,
edhe sot si dje!
Po e po, jo e jo,
ec e këndo një iso labe,
“Mbeçë more shokë mbeçë,
përtej Urës së Qabesë”,
dhe një këngë majekrahu,
Doruntina pret kur do të vijë vëllau.
Vrapon një hije,
me hapat e saj nën sqetull,
gjysma e gjallë, gjysma vdekur.
Po e po, jo e jo!
Gjithmonë e jetës
Në Kodër të Xhuxhës mbolli stërgjyshi ynë më i vjetër një lis,
rreth tij mbolli grurë e thekër,
ndërtoi një shtëpi me një odë për miq,
bleu çelik e hekur.
Nën malin e Zepës, pranë kishës së Shën Trinisë,
u lut në emër të Gjyshit, Babës dhe Vetes,
prej larg u dëgjua një zë,
urimi: Gjithmonë e jetës!
Solli ujë,
shtoi jetë dhe shpresë,
kur kalonte andej ndonjë i huaj,
ndizte një qiri,
e lutej për tokë dhe për njerëz.
Një ditë ndezi një zjarr të madh në bjeshkë,
që të shihej prej Rrunës, Munellës e Zepës,
dhe e ndoqi tymin me sy,
shtatë kodra përtej vetes,
te shtatë lisa të rinj.
Nga larg u dëgjua një zë,
urimi: Gjithmonë e jetës!
Drejt një guri që të pyet
Të lindi ëndrra e u nise,
pelegrin rrugëve nëpër terr,
në një stinë vjeshte pa e ditur,
e pate parë veten
nën një strehë.
Hija e acarit rrëshqiste pa u vërejtur,
në ecje të ngadalshme moti,
dhe natën si litar t’u zgjat
pritja,
ke kohë mjaft!
Një rrjedhë e urtë të shtyn nga pikon loti,
te një burim ujë që s’mbahet mend,
një gur don me e dijtë
ku është Zoti,
në ç’ditë, në ç’muaj, në ç’javë
ke lind!