Korriku shpalos ngadal ditët me vapë
Erë e ngrohtë tund kallinjt me grurë
Atdheu pret bijtë e bijat e tij krahët hap
Se malli për të i mbytë në zemër si gur.
Shtëpive të boshatisura u kthehet jeta
Në vatrat arbërore ndizet sërish oxhaku
Nga dheu i huaj vijnë në troje të veta
Valëvitet në Liri ai Flamur – i kuq si gjaku.
Mërgimtarët janë larg vatrave shekullore
Plot mall dhe etje për atë tokë të bekuar
ruajnë atë gjuhë të shenjtë stërgjyshore
dhe traditë e zakone – Zoti i pastë uruar!
Agimet në Atdhe më të bardha çelin
Lulet kanë atje sall aromë Shqipërie
Vasha syshkruar sa bukur dredh belin
Bashkë me djalëmirin atë çun Dardanie.
Sa ëmbël i puq bregun ajo valë detit
Siç vala Llapit tim që i përkëdhel brigjet
Njashtu me dashuri djali prej kurbetit
Përqafon të ëmën se zemra për të i digjet.