Xhemile Adili -NUK VDES, KUR DASHURON

Nganjëherë mendoj se bota nis e mbaron
tek qyteti im, tek lagjja ime, tek oborri im.
Plus 20 gradë në mëngjes, akullnajë në mesditë
dhe në muzg, harroj unë gjeografinë, ligjet,
buzëqeshjet e njerëzve… e të kujtoj ty.
Një tërmet ikën në këtë moment,
vjen një i dytë.
Bota është një kohë që po lind e re,
unë jam një femër që po vdes prapë,
por e di zërin e perëndisë, e ndjej frymën,
tonin e saj që më pëshpërit me cicërima
e fëshfërimën e barit, ngado ku blertë takoj.
Ky zë perëndie nuk do më marr,
se të dua shumë!
Thjesht nuk ik njeriu nga jeta,
derisa afshi përvëlues gjallë e mbanë,
derisa kjo dashuri më është shtëpia
dhe plazhi i adhuruar,
ujët e këndshëm që dua të prek
e një ditë midis valëve të detit do jem…