Do ikim,e thënë,pa asgjë me vete,
s’bindem që njeriu ka dy jetë,
gëzojmë shumë,na duken minuta,
mërzia pak kohë, na duket vjet.
Frojdin,Aristotelin,Kajanin,i lexuam,
e i kuptuam pothuajse fare pak,
kush rron,me mbush kupën sa mundet,
do harrohet shpejt si një dështak.
Për vdekjen nuk di të shkruaj aq,
kur vdiqa dikur,më vdiq dhe shpirti,
ndoshta gjithë gjuhët kujtesës iu mpinë,
prej shpine ngarkesat,s’di kush m’i zbriti.
Kraharori rënduar,nuk kishte më vend,
brengat e vjetra s’i kërkova kurrsesi,
linda sërish pakuptueshëm,pse?
t’i afrohem qiellit,të ngjitem si?
Lehtshëm në qofsha,për lart do shkoj,
pa pengje nëpërkëmbë,pa fund mistik,
s’kam hedhë hapa,pa njerëz rreth vetes,
energjish do shkarkohem,pastaj do ik.
Kështu do ikim,mesthëniesh pa gjurmë,
bashkë me njerëzit që mbase kemi fshirë,
udhëtarë me peshë,mendërisht urtësuar,
falenderoju fatit,si një shenjë në ke gdhirë.
S’bindem që ndokush,ka pasur dy jetë,
mjaftueshmërinë e kohës,s’e kuptoj vërtet.