Atë gjysmë viti
Nëntëdhjetë e nëntë
Dogje çdo gjë që kishte vlerë,
Nuk ke kursyer pleq as fëmijë
Në sy pranvere more shumë jetë.
Nga krisma predhash shtërruan krojet,
Kudo ku shihje, plojë e paparë,
Përpara nënës, para babait
Djemtë më të dashur i keni vrarë.
I dogje malet, elb, grurë e misër
Nëpër lëndina këpute lule,
Me gryka topi hodhe granata
Nga dega pemësh zogjtë i përzure.
Si s’të këputej
Dorë e përgjakur,
Si s’të vërboheshin ata dy sy,
Kur edhe diellit ia zure frymën
Kur shkrumb i bëre mijëra shtëpi.
Dhe pas kaq vitesh ende ngre zërin
Në shumë kryeqendra i lëviz këmbët,
Me duar në xhepa shëtit Europen
Gënjen, lëpihesh, i skërmit dhëmbët.
Nuk të vjen turp o xhelatxhi
Fare nuk skuqesh, se s’ke fytyrë,
Por si qen qartur ngre kokën lart
Herë si biban mbart gjoksin fryer.