KAM MËSUAR?!
Kam mësuar të them
s’ka gjë, edhe kur më lënduan thellë në shpirt.
Kam mësuar të them e
prisja!..
Kam mësuar t’i them vetes:
më mirë mua,
sesa një njeri që bie, thyhet nga vështirësitë e jetës.
Kam mësuar t’i them vetes: bëhu e fortë edhe kur bota para meje po “shembej”.
Kam mësuar t’ju buzëqesh njerëzve në nevojë, t’ju shtrëngoj dorën e, t’i ledhatoj, e t’ju fshij lotët e thara në faqet, paçka se brenda vetes shpesh herë isha e dëshpëruar, me dhimbje nga prapësitë e kohës…
Kam mësuar t’i them vetes: gëzohu, për gëzimet e të tjerëve dhe lufto me vetveten, që një ditë të arrish edhe ti, aty, te caku i lumturisë.
Kam mësuar t’i them vetes se, pas një të keqeje, fshihet një e mirë shpërblyese…
Pas një dështimi,
fillo nga e para, mos u dorëzo, gjer në fitore.
-Shih botën përreth, sikur të ishte dita e fundit e jetës tënde.
Kam mësuar t’i them vetes: hidhe përtej egoizmin, dëgjo nga më të diturit, puno, që të bëhesh edhe ti si ata.
Jeta nuk është të ecim në një livadh me barin gjelbërues dhe freskues.
Jeta nuk është krejt pambuktë, të këputësh trëndafila, e t’ju mbash erë, e t’i hedhësh i llastuar “pamëshirë” në barin e njomë!…
Jeta nuk është krejt komode, të bësh sehir e, me sytë drejt qiellit e të ngrohesh në rrezet e diellit, ulur qetë-qetë në stol…
-Ashtu, pa e kuptuar më parë se, natyra, është shtëpia jonë.
Për të kënaqur ty syrin, është derdhur shumë djersë dhe gjak nga klasa punëtore.
Vetëm duke bërë edukimin mbi veten, secili nga ne, mund të ndryshojmë si individ e shoqëri.
Kam mësuar të qortoj rëndë veten, pas çdo gabimi!…
Kam mësuar të eci në rrugë të pashkelura nga këmbë njeriu, plot gjemba, pa këpucë, të gjakosem, e t’i them vetes: tani ngritu pa u mbajtur në ndonjë ferrë! …
Fshijë dhe fshih lotët se, ato idhnake të qullura nuk janë për ty, dhe ec pa ndaluar.
Kam mësuar!…