LEGJENDA PERMETARE
gurit të Përmetit-
Nuk e di, në është legjendë,
Nuk e di, mos është këngë?
Ne Permet ku shpesh vemë,
Eshtë një shkëmb,mal i rëndë!
Thonë se, është qytet lulesh,
Thonë se, lulet vajzat janë..
Dhe në kafene po të ulesh,
Lulet brënda polen nuk kanë..
Skanë polen, se kanë mjaltë,
Nëpër trup dhe nëpër duar.
Janë dhe lule me kryet lart,
Petale perëndie, fytyrë bekuar..
Lule vajzat dhe, lule gratë,
Lule që shkojnë hapa lehtë.
Lule që shkojnë dritë artë,
Vezullim që zbret nga qiejtë…
Çfar lidhje ka,do thoni Ju,
Lulet femra me ngjyrë purpur?
Që po na i sillni deri ketu,
Kur kënga qënka për një gur?
Ha.,ha..ha..ja më lexoni,
Një ditë shkonte rrugës një lule.
Që nga larg djali,si valë Driloni,
Bregut të Vjosës veshur me nure..
Flutur shkonte për në shkollë,
Sa herë vinte tutje dhe tëhu..
Djali qëndronte me një mollë,
Rrinte e priste çdo ditë këtu…
Dhe kur vajza në një ditë,
Fluturojë dhe iku shumë larg.
Djali që rrinte e priste në “pritë”,
U kthye në një shkëmb në park!
Ngriu djali dhe u kthye në gur,
Në qytetin plot me trëndafila.
I qeshur dhe mbuluar me nur,
Sikur këndojnë dhjetra bilbila…
Thonë djali mund të kthehet,
Por dhe të bëhet si më parë.
Kjo legjendë atje rrëfehet,
Në një mal,në lumë dhe arë…
Duhet që vajza të vijë,
Dhe të kthehet në Përmet.
Qyteti të nisë e të ndrijë,
Dhe djali të kthehet në jetë..
Sepse bukurinë e gurit,
Që mbi supe ndjenja mbart.
I kthen prapë pamjen e burrit,
E kthen prapë në të tijin art…
Këtë forcë vetëm femrës,
Zoti ja bëri për dhuratë!..