Nënë e shtrenjtë, të shkruaj nga një vend me
diell, i tejdukshëm, pa re, ku heshtja varet
nga cicërima e një zogu, por asgjë s’mund
ta imitojë vështrimin tënd me dritë e pranverë.
Të shkruaj nga një vend me dallgë ngjyrë blu.
Ato më lagin, më puthin në fytyrë, por asgjë
s’mund ta imitojë puthjen tënde aq të ëmbël,
që në një çast më kthente në fëmijë.
Flladi mbi flokë më ulet, ata i shprish, pastaj
mundohet të m’i krehë si bënin dikur gishtat
e tu, por asgjë, të betohem, asgjë nuk është si
ledhatimi yt që më mbronte nga kurthet dhe
mizoritë!
E gris letrën, copëzat e saj si ca flokë dëbore
bien mbi tokë. Ne të dyja nuk na ndan asnjë
largësi. Ti ndodhesh brenda meje. Në shpirt.