S’më mjafton as ujvarë lotësh
derdhur për ty
Që ta shuaj etjen time për atë dashuri
Ashtu siç shuhet etja n’Saharë
nga një rebesh shiu kur rrallë bie, shumë rrallë.
Mos të dalë asnjëherë ai diell
e t’mos thaj atë njomësi buzësh
njomur nga vesa e lotëve të mi
sikur edhe një ditë shumohet e të bëhen nëmijë.
Nuk shterron as syri im, e as oqeani
sa të ketë borë në Himalaje
Si nga bjeshkë rrëke uji prrojesh të rrjedhë
e do i njomin buzët e sajë
Mu ashtu si do njomet e mbahet mend – dashuri e parë.