Një vdekje tjetër në vendin tim
Një vrasje me saktë, po një vrasje
Dikush vrau një polic
Ose më saktë një i marrë
Vrau një njeri
Sa herë që dëgjoj
Për vrasje
Ngjethem e kujtoj grykën e pistoletës
Mbi kokën time
Mbi ballin tim
Mbi tëmthin tim të majtë
Atë ditë të njëmbëdhjetë të gushtit dymijë
Kur një çunak esmer, i bukur, aq i ri,
Që mua mu duk i veshur me të zeza,
Ndërsa siç më thanë me vonë,
Ai ishte i veshur në bluxhins,
Deshi të rrëmbente djersën time,
Gjakun tim
Bukën e fëmijëve të mi…
Unë se lëshoja
E mbroja me vetmohim
Me gjithë fuqinë e shpirtit tim…
O maaa jepja se do të vrasë vërtetë – thirri duke qarë ime bije,
Ajo…ishte ende fëmijë…
Me vëllanë e saj më të vogël qanin e ulërinin
Mu te hyrja e pallatit dhe
Thërrisnin me sa kishin fuqi :
Ndihmë… Ndihmë… Ndihmë…!
Dhe mu kujtua në moment
Mikja ime në Tiranë,
Që pak kohë më parë
E vranë…
E vranë pse punonte e mbronte djersën e saj
Me përkushtim…
Dhe ime bijë ja dinte historinë…
Dhe u dorëzova…grabitësi rrëmbeu
Atë ç’ka pati synim…
Kurse unë…
Unë dhjetë ditë më vonë
Me dhimbje që zemrën therrte
Do largohesha nga nëna e foleja ime…
Me lot në sy do largohesha
Nga Atdheu im…
Një tjetër vdekje…
Një vdekje tjetër në vendin tim
Një vrasje më saktë,
Po një vrasje
Dikush vrau një njeri…
Nuk di ç’i ka ndodhur
Nuk i’a di historinë,
Di veçse një gjë;
Këto vrasje,
Nuk paskan të sosur
Në vendin tim…