Një dité ,do kthehem pérséri ,
si zog shtegtar, do té fluturoj,
me shpresë të shihemi ,uné e ti
të marr në krah të përqafoj.
Kur të kthej nga rrugë e gjatë,
si në shkretëtirë,dielli do nxeje
do të kéndojme një serenatë,
nën hijen ténde dua të flejé.
Sa vite ikën pa kuptuar,
si rrjellé e lumit,që s’di të ndalé,
me frymën ténde i dashuruar,
të pres në deté,té vish si valé.
Me yjet dal e flas çdo naté,
dhe me hënén né dritare,
bashkudhtaré ,një kohë të gjaté,
u ndamé sikur ,su njohëm fare.
Sa heré vérshonte, gjak i ngrohté,
sa herë u ndjeva i braktisur,
buzët ,si qershi ,mbi torté,
dy yje sytë,ti kané qéndisur.
Ka mrekulli qe vinë në çast,
u pamë bregdetit , sy më sy
sikur në éndérra me ty flas,
notojme me dallgë, në pafundësi.