Ah, moj vjeshtëza ziliqare,
si m’i zverdhe gjethet fare?
Fryn e çmendur dhe s’pushon,
ç’pata zëra mi rrëzon.
Vetëm plagë di të hapësh,
e pashpirt, veç di të vrasësh!
Trung i shkretë hesht i ftohtë,
rrëzoi poshtë ç’i dha kjo botë.
Mbushur plot me fruta jete.
Unë po plakem, por ti mbete,
hileqare, erërash ngjeshur.
Nëpër dimra më le zhveshur,
Nga i ftohti, degët ngrijnë,
plaken trungjet, mbushen thinjë…
Vitet ikin, unë po plakem
kruspullosem edhe mpakem.
Vjeshta fryn thotë: të bëj nuse,
që të jesh sërish plot lule lule!
Dhe lëshon një fllad gënjeshtre,
s’është zë nëne, është zë thjeshtre,
Sapo çel një trumbë petalesh,
vjeshta zbret thëllim prej malesh,
dhe gjithçka hesht si më parë,
trungu rreshket në të tharë…
…Trungu fsheh në gji ca farë,
që të çelë sërish lastarë…
Që të mbajë të gjallë jetën,
që të përtërijë vetveten.
Në pranverë, ah, në pranverë,
gjethi do të çelë i blertë.
Prapë në vjeshtë, do fryjë erë.
Trungu prapë i ri do jetë.