U shpërndamë të gjithë si zogjtë e klloçkës.
U nisëm dhe s’dinim në cilin stacion do shkojmë
Na vinte në ëndrra trokitja e largët, e portës
Ishim pa gjuhë të huaj si qengji që ujë kërkon
As ujë nuk pinim në udhë të paudhë.
Te gryka e malit
mbërritëm në mërgim si të hedhur në humnerë.
Fjetëm diku ku na shpunë si kopeja e çobanit.
Për të nesërmen s’dinim çdo bëhej fare në jetë
Me çfarë gjuhe do kërkonim shtëpi dhe punë?
Qielli dhe yjet m’u dukën ndryshe në ato rrugë
Ishte ndryshe nga vendi ynë aq i bukur e i mirë.
Ajëri s’më ngopte mushkëritë fare sikur isha sëmurë.
Hëna s’e kishte ndriçimin e vendit tim madhështor.
Ahh si të bënim për të siguruar të ardhmen për fëmijë
Na duhej që të ishim edhe më shumë patriotë
Duhet të kuptoheshim vetëm me shenja si në shurdhëri.
Kështu u bëmë me njëri tjetrin të gjithë armiq
Thonin të mos i flisnim shqiptarit se do të vriste si mizë .
Nuk mund të shikonim një shqiptarët në sy
Me emrin “shqiptar” vendasit trembnin fëmijët.
U ndërruan emrat dhe të nënës e babait në jetë
Ndërruam emrat që na vunë një ditë.
Ai ishte emigrim që ngjante me një terr
Kurrë më mos i kaloftë më as një njeri!
Emri ynë u bë më i përbuzur në Evropë.
Ah, si e kthyem këtë gjë natë e ditë!
me shumë punë e durim e përmbysëm kudo
u bëmë njerëzit e preferuar e më të mirë.