Pa sheqer sot kafenë e piva,
Se velur isha nga dashuria e saj,
Pa dashur një çast zërin ja ngrita,
Kokë ulur u largova i ndjerë në faj.
Dy kokërrza të kristalta rrëshkitën faqes,
Kurajo nuk pata t’ja prisja në dorë,
U largova, lashë zemrën e saj të lënduar,.
Që për të isha sëmundje e kurrë doktor.
Dhe buzëqeshja e saj më ndiqte pas,
Si diell ndiçonte ditët e mija,
Por në mëndje sillja kokërrzat e kristala,
Dhe me shkop magjik shuhej magjia.
Ja rrëmbeva zemrën, timen s’ja dhashë kurrë,
As kur dashuria në shpirt më futej thellë,
Ndoshta për mua kjo ishte e qënur burrrë,
Të mbetesha i mbyllur brënda në kështjellë.