Lahuta e vjetër
në dhomë qëndron,
s’ka kush t’i bie
mjeshtri i mungon.
Dikur me këtë lahutë
këndoi e argëtoi njerëzinë,
sot lahuta hesht n’vetmi
askujt s’ia prish qetësinë.
Me atë lahutë
këngë trimash këndoi
dhe armiqtë e kombit
çdoherë i tmerroi.
Me ato duar të arta
sa melodi krijonte,
shumë dashamirë t’saj
rreth vetës tubonte.
Me ato duar të shkathëta
lahutën s’e linte t’qetë,i
iku në amshim mjeshtri
lahuta mbet e shkretë.
Lahutën e ruaj për kujtim
i gjallë është në shpirtin tim
është kjo dëshmi e vërtetë
do ta kujtojmë përjetë.
Sa herë dëgjoj lahutën
më kujtohesh mua,
me atë zë melodik
s’mundem për t’harruar.