KUR LEHNIN QENTË
Mbrëmjeve kur lehnin qentë e katundit
E unë mund të isha ende në mësonjtore
Nëna Xhemile më priste te dera prej drurit
Me lot zemre kur kthehesha prej shkolle.
Te trina e oborrit kur mbërrija unë
Me krahët ëngjellorë më pushtonte
Oh, bir, u tuta do qen lehnin diku
Thashë ndonjëri, kuku, mos po të kafshonte.
Qeshja me nënën bashkë me rreze hënën
Duart e faqet e rrudhosura ia ndrinin nurin
Oh, nenëloke veç keq po ma këndon këngën
S’ mund ta hanë qentë bash lehte burrin!
Dallgëzimet e Shpirt detit bëheshin ujvarë
Stacion i pritjes shndërrohej në amfiteatër
Çapaçul unë, theja krande në gardh
Veç zemra i nënës më sodiste me sykaltër.
Nuk është më as Nëna as gardhi
Dyert e vjetra janë mbuluar me akacie
Po sa herë për shkollën me zë malli
Nuri i saj më flladit si Lishije….