Puthja e pandodhur
Kjo puthje e pangjashme me të tjerat,
Të bën të harrosh të puthurën e parë;
E ndjej në buzë pa u afruar si verat
Djegjen fluide të kohëve që s’janë.
Me sy të mbyllur, purpur në fytyrë,
Në ajër ndjej gojën që mban erë kafé,
Pëshpërimën në vesh: Jam i yti e dashur
Flakën që e ndez perëndia Promethè.
As si poete këtë zjarr s’e përshkruaj,
Veç di fluturat me japin krahë kët’ çast,
Gezim më jep pritja për dashurinë që vuaj,
Kaq të embël vuajtjen e dua me kast!
Siç pret pranvera të çelin qershitë,
Dhe frutin e ëmbël ta shoh në gem
Aq fort e dua , më mallkofshin yjtë,
Nëse tjetër puthje më hyjnore mund të gjej!