Brixhilda Dede -MOS MA FIK ATË ZJARR

Dhimbja u ngrit si uragan reve të ftohta të shpirtit kthyer në një masë të ngurtë të kristalizuar.
Për të rënë pafajsisht në një formë njëtrajtësisht të ujshme hapjes të ditës së re, që aq shumë i ngjante një kane të qelqtë.
Ku, ç’ do copë xhami therte, deri palcë.
Vesa la bulëzat e vogla mbi petalet e një shpirti të zhubrosur si tela të çakorduar kitare lënë harresës. Grahjet e brendshme, gërvishtnin kohën arnuar qiellin.
Dashur, të largonin ritualin e nikotinës,
Përdrejt udhëtimit në një univers paqësor.
Ishte kaq e hutuar dhe e plagosur, ..
Sa nuk mundej të kuptonte se dhimbja e ndarjes ishte më e fortë se pesha e fajit.
Pavarësisht gjendjes belbëzoi, se dhe në një jetë të dytë, ajo do të zgjidhte përsëri atë dhe vetëm atë, ardhur nga e njëjta materie.
Një ëndërr si zjarr e përpiu të gjithën teksa gjoksit të saj, ranë lotë të nxehtë malli.
Ajo urë që i lidhte, nuk ishte rastësi.
Ishte një mrekulli ylberi me fuqi të paanshme që tërhiqte dy skajet e kundërta të tyre futur në fushën magnetike të mosvetëdijes.
Aty ku dyshimet, treteshin në kolorë ngjyrash e Parajsa ishte vetëm e tyre.
Nga një zjarr i epshëm dashurie, priteshin të çelnin trëndafilat e kuq të Edemit.
Thonë se ngjyrën e morën nga gjaku i saj.
Thonë se rrënjët, kishin trajtën e emrit të tij.