Ah kjo vjeshtë në ikje , larg në identitet,
Me shpirtin e heshtur plot bujari
E ëmbël si mjalta, bukuri që vret ,
Zemra kala e pushtuar ,në mall për ty .
Hareshëm ndjehej shpirti në duart e tua ,
Aq sa dita nuk ndjehej, ikte me vrap
Pasha shpirtin , me ditë se sa të dua ,
Shpinën kur e kthen, frymë nuk marr aspak .
Me fluturimin tënd dhe i ftohti erdhi ,
Vjeshta endet klinikash me pneomoni
Rrruga me pemë nga vije më përqeshi ,
Muza ime ti dhe vargu dehur n’poezi.
Kur dimri të mundet e të kthehet vera ,
Diell e hanë të lahen mbi detin vaj
T’pres nën çatinë e kuqe si ngahera ,
Se shpirt e zemër gjallë me ty i mbajë…