Netët nga errësira mbulohen,
Si pelerinë e zezë e tymosur,
Agime të mjegullta po zgjohen,
Nga dhimbjet e shpirtit plagosur.
Ndërsa trupi dridhet nga ethet,
Me syrin që ka humbur shikimin,
Të zhveshur drurët nga gjethet,
Po presin që të kalojnë dimrin.
Nga të çarat e shpirtit po vinte,
I ftohti që kërkon të hyj brënda,
E varur si në çengela po rrinte,
E zbehtë, si një lehonë hëna.
Një stacion të zbres ajo kërkon,
Nën kthetrat ku e mban errësira,
E nesërmja ndoshta është vonë,
Se s’po duken ditët më të mira,
S’më pëlqen të eci në errësirë,
Por dikush errësirën e kërkonë
Ndërsa nata, porsi një egërsirë,
Agimet e arta, po i errësonë
Por koha shqetësimin e ndjen,
Që po luan me fatin, vetë bota,
Nëpër llava vullkanesh po zjen,
E tmerrëshme mund të vij shqota.
Nga syri horizonti, më zhduket,
Një pikë si Arkimedi s’po e gjej,
Se mëkati në trup po më futet,
Dhe shpirtin kërkon t’më rrëmbej.
S’do të pres ndryshimet e motit,
As të keqen nuk mundem ta pres,
Por, për të qënë sa më afër Zotit,
Nuk mundem, që shpirtin ta shes.