Sa herë e mora, atë rrugë unë,
Që edhe njëherë, tek ti të vija,
Më rëndonin qerpikët në gjumë,
Edhe ëndrrat, s’më linin të flija.
Në rrugët e mbushura me gjethe,
Edhe hapat i çapisja mengadalë,
Për çudi, vjeshta sikur kishte ethe,
Ndërsa mua, më digjte një mall.
Si murg, i mbyllur brënda mbeta,
Me ndjenjat, që më vinin si shi.
Por të gjitha rrugët të zënë i gjeta,
Një dalje po kërkoja, të vija tek ti.
E grinjtë ëdhtë kjo kohë vjeshte,
Me qiellin pa harqe mbështetur,
Të lodhur vështronin në heshtje,
Lejlekët, që këtu kishin mbetur.
Vështroja i habitur, rreth e qark,
Në një hapësirë pa gjetur një kufi,
Si mes dallgëve hipur në një vark,
Me mallin, që po më digjte në gji.
Se premtimi, si një plagë më mbeti,
Një plagë që kërkon vetëm shërim,
I mjegullt, po më duket sonte qyteti ,
Nga malli, që po digjte shpirtin tim.