Dragusha Ndue-NË PLAZHIN E BRAKTISUR

Mesnata më puthi lehtë mbi ballë,
Një lot i rrëshqiti,
Në formë deti përzier me hënë
Dhe u largua me hap të lodhur,
Përgjatë bregut.
Pishat përrreth,
Si kuaj të vjetër lufte,
Heshtnin.
Yjet po fikeshin një nga një
Dhe hëna,
Po bëhej gati “të mbytej” në detin e qetë.
Gjithçka po më braktiste.
Mbi rërën e ftohtë,
Nata lexonte heshtjen time,
Kurse unë lexoja natën
Dhe vetminë.
Puhiza e freskët e pasmesnatës,
Më solli aromën tënde
Si shpresë!