Kur vija n’katun te dajtë e mi,
zemra m’shkonte flutur si zog.
Rrugët ishin pluhuri i fëmijërisë,
e gjyshja më priste me duar të ngrohta.
Te kroi, uji këndonte si fëmijë,
e ne qeshnim nën hijen e dardhave.
Era sillte aromën e barit të kositur,
dhe zanin e gjelit që zgjonte mëngjeset.
Në mbrëmje, pranë zjarrit të vogël,
gjyshja tregonte përralla të vjetra,
e unë e dëgjoja me sytë e ëndrrës,
si të mos mbaronte kurrë ajo natë
.
Kur vinte dita me u kthye në qytet,
m’dridhej zemra si fletë në erë.
Katuni mbetej prapa n’diell të perënduar,
me zanin e vet që më ndiqte n’heshtje.
Tash jam larg, e vitet kalojnë,
po zani i tij s’ka pushuar asnjëherë —
më flet në shpirt si këngë e lehtë,
si mall që s’di të plaket në zemrën time.