Duaje veten tēnde sikur nëna jote ty,
Trego se qumshti i gjirit hallall të është dhënë,
Duaje dhe kur fushat të kthen në shkëmbinj,
Dhe kur udhën i marri ta ka zënë.
Duaje veten dhe në je i çalë, a sytë s’të shohin,
Dhe nëse si të tjerët s’je I përkryer,
Në fatin tënd që shkruan do të të njohin,
Se në jetë vijnë stuhi dhe më të rrëmbyer.
Dhe ti po të duash veten aq shumë,
Do të dish të prekësh të bukurën dashuri,
Të tjerët do të shohin që ti s’je në gjumë,
Por I lartësuar përmbi retë gri.
Koha do t’mbaj firmën e penës tënde ngjyer në shpirt,
A do të jetë e zezë apo e bardhë do të tregojë,
Ti ruaje veten e qëndro në dritë,
Mandej dhe guri i rrugës ty do të të dojë.
Duaje veten tënde pak më shumë,
Botës dhe nëse thyesh tregoi që buzeqesh,
Se s’ka mbetur nata asnjëherë në gjumë,
Se dielli ka lindur gjithmonë midis nesh.