Ti, që nuk ke zyrë, por ke një fron,
Në një shtëpi ku heshtja flet me ton.
Ti, që zgjohesh shumë herët, pa aguar,
Pa orar, me të gjitha punët, e “pa punësuar”.
Je ora që zgjon zemrat me dashuri,
Je duarartë që ke në shpirt mbretëri.
Je kuzhinë e ngrohtë, tavolinë e plotë,
Je shija që s’tregohet me lugë, as me gotë.
+
Je drita që duhet kur gjithçka humbet,
Fjala që të qetëson kur bota të godet.
Je fshirësja e lotëve që nuk duken kurrë,
Gjithë peshën mbi supe, je vetë grua dhe burrë.
Ti, që bën gjithçka, por “nuk punon”,
Që jep pa marrë, dhe hesht pa u ankuar, gjithmonë.
Ti, që ndërton pa tulla një botë të tërë,
Mbjell pa pushim: besim e shpresë me të tuat llërë.
Kur të thonë “shtëpiake”, buzëqesh me krenari,
Se ti je motori i çdo dite, e fortë, pa lavdi.
Ti s’ke nevojë për dekoratë as diplomë,
Se çdo përqafim i fëmijëve është një kurorë në fron.
Të takon nderi që s’merret me trumpetë,
Por që ndihet në çdo “mirëmëngjes” dhe çdo “të dua” të thjeshtë.
Sepse pa ty, nuk do të kishte shtëpi,
As dashuri që rritet në paqe e liri.
Pra, ngrihu ti perandoreshë e heshtur e shtëpisë,
Ti je grua, je themeli i gjithë njerëzisë.