Tokës së huaj ku jo shumë më dinë emrin ,
Nuk më buzëqesh asnjë pemë kur kaloj,
Dritaret janë të ftohta, sytë levizin nxitimthi,
E di mirë: këtu jam për të kaluar veç ca kohë.
Malli nuk më flet aspak me zë të ëmbël,
Më gërryen si gur që çahet nga brenda,
Në çdo kafshatë më mungon buka e misërt
Në çdo buzëqeshje më mungojnë babai, nëna.
Nuk ka këngë që të shërojë largësinë,
As fotografi që të kthejë aromën e tokës,
Atdheu nuk është një vend — është plagë,
Që qan pa zë, çdo natë në jastëk të botës.
Dua të kthehem jo si turiste, por si bijë,
Të eci zbathur në rrugën ku u rrita,
Të mos ndihem e huaj në timen shtëpi,
Në heshtje… të mos më vrasë më pritja.
Pse pritja të vdes nga pak çdo ditë
Dhe heshtja që nuk ka kufi e as udhë,
Atdheu im nuk më thërret me fjalë
Por me mall që djeg pa zë, si shpuzë.