Në kopshtin e bukur të restorantit në kryeqytet,
ku pi kafenë e mbrëmjes,
disa netë me rradhë mblidhën rinia,
disa të ardhur nga larg, disa vendas,
që vendit i falnin shkëlqim të pamasë.
Të veshur bukur, plot gaz e hare,
dikush pinte birrë, dikush kafe,
dikush gotēn e verës e shijonte ngadalë,
e bisedat përziheshin me muzikën,
si fllad i lehtë veror në mesnatë.
I shikoja, si yje që ndriçojnë në qiell,
plot ëndrra të mëdha, plot zjarr në sy,
pa e ditur se vitet fluturojnë si hije
dhe mbrëmjet e bukura shndërrohen në kujtime.
Më dukej vetja si udhëtar në një stacion të vjetër,
që sheh trenat e rinisë të kalojnë para syve,
me këngë, me gaz, me paqe në zemër,
pa e ditur se rruga ka edhe stuhi e mjegulla.
E unë mbeta aty, me filxhanin gjysmë të zbrazur,
duke pirë jo vetëm kafenë,
por edhe kujtimet e mia,
teksa nata, ngadalë, i shuante të gjitha dritat.