Bir dëgjojë këngën time e mos e këndo, në se s’ke zë,
është gatuar me fjalë zemre, pikë mjaltë shpirti, në çdo germe.
Bir mësoje këngën time e mos harro as fjalë e as germë,
ndoshta larg o në fluturime, do të lypset, kur s’do kesh më nënën.
Në disfata, o çaste gëzimi, thirrja e parë është fjala, ” Nënë”,
unë s’do jem, por fjalën, “bir”, ta kam lënë brenda në këngë.
Do vij koha unë do ndërroj jetë, ti do më qash, se unë jam nënë,
ndoshta ashpër, por të vërtetën, si askush, veç unë ta kam thënë.
Herë ta thash duke të puthur, herë me lodra e me këngë,
herë si dallgët e detit të ashpër, por kurrë s’ndenja pa ta thënë.
Mësoj këngës çdo germë, se ka shijen e gjithë jetës,
gjakun tim përdora bojë, mundimet, bëra copë letër.
Me gjithë shpirt, gjak, frymë të dhashë, pikën e qumështit, dhe bark bosh,
“bir… u lodha”, kurrë s’të thash, se për bijtë unë bëhem copë.
Fjalët e këngës ti bir i njeh, hap më hap bashkë i kënduam,
jam e lumtur që të kam e ti i lumtur që më ke mua.