Në brendësin’ e mendjes,ku era s’fryn lehtë
Jetojnë disa poetë,si hijet që s’ flenë
Me penën si shpatë,me fjalë kapin retë
Në qiellin e verbër, kërkojnë dritë të rremë
Shkruajnë për mbretër,që s’patën mbretëri
Për luftëra t’mëdha, që vetë i shpikën
Në çdo fjalë që thonë,vetja u duket hyjni
S’i tremb e vërteta,as heshtja, kur ikën
Kacavirën Olimpit,të lavdisë së rrejshme
Kurorë thurin,me rimat e hiçit t’madhështis’
Triumfet numurojnë,si n’jetën e përtejshme
Që s’njohin t’vërtetë e rrjedhë të historisë
Në vargun e tyre,veten shohin si mbret
Çdo fjali, një fron, çdo rrokje mbretëri
Sytë u mbyllen,ndaj bukurisë së vërtetë
Madhështia e vetes, s’njeh cak e kufi
Nëpër agime,kuvendojnë me hije t’ lashta
Me Homerin darkave, me Danten në drekë
Zemrat u mbesin that’,si përrenjtë nga vapa
Se lavdia e vërtetë,nuk rri dot pa brekë
Poetë me kurora që thurin në terrin e zi
Harrojnë se nderi lind,në heshtjen e praruar
Madhështia s’gatuhet hiçit,si kuleçët në hi
Por, dhimbjes heshtur,në shpirtë provuar