Në fusha dyluftimesh
të kreshnikëve të vjetër,
nuk jetohet për mëshirë.
Mbi kreshta malesh të egër
vdekja është nder
dhe flijimi është detyrë.
Nderohu pra dhe vdis,
kreshnik te i yti fis.
Pastaj ringjallu përmbi kreshta,
përkundur në djepin tënd njëmijë vjeçar.
Kjo është jeta!
Te një prag hapësire,
në paracaktimin për të qenë i vdekshëm,
jeto në një delir përjetësie
deri në amshim…
Kalo në amshim duke qeshur!
Në vargje mbi letër
Si poet i ngjis disa shkallë më tepër,
e dal mbi muret që ngrita vetë,
mbi dhimbjen time,
atë më të sertën,
si fllad i lehtë.
E kur në dashuri urrejtje ndjej,
në urrejtje ndjej dhimbje më tepër.
I hedh ato ndjesi
që shpirti dot s’i mbledh,
në vargje mbi letër.
Njeriu në dy pamje
Ke lindur me kockë në zemër,
i fortë hekur,
e pret rrezikun me dorë.
Por ta trazon shpirtin një e qarë fëmije,
mallkon çdo krijesë perëndie,
kur jetimi kërkon prindin,
te një rrasë guri,
mbi një vorr.
Thyhesh para dobësisë njerëzore,
fëmijëve jetimë,
shpirtërave anonimë
që s’mbetën…
që ikën, u shuan, u tretën…
Ndryshe ai tjetri,
i lindur me dru në zemër,
e shmang rrezikun,
kurr përballë nuk del me të ligun
si vetja.
E tremb e papritura,
dhimbja, plakja dhe vdekja.
S’ndjen për askënd mëshirë,
për asgjë s’derdh lotë,
dhe mburret se është i fortë.
E gëzojnë të ligat te tjetri,
kur e sheh copë-copë
e pa rrugëdalje.
Për të mirën e tij
edhe para dreqit të zi
kërkon falje!