Në derën e re nuk erdhi si hije
Erdhi si dritë që ndez shpresën me fjalë pa zë
Heshtja e saj foli më shumë se britma
E guri u zbut kur ajo ecte me shpirt
Ajo s’kishte ar, por duar që jepnin jetë
Vështrim që ngjallte ndjesi pa fjalë
Jo për t’u dukur, as për të sunduar
Botën për të përqafuar pa u ndrydhur e pa u larguar
S’kishte nevojë të ankohej, se ishte vetë përgjigje
Një gur në themel, një stinë që lind gjallëri
I bëri nder burrit, shtëpisë, jetës pa zhurmë
Se gruan s’e blen, s’e thyen, ajo është zemër me kurajë e frymëzim si lumë