Një botë me buzëqeshje dua.
Një botë plot dashuri.
Për gjithë njerëzit,për mua,për ty.
Me kënaqësi,dua të shijoj,malet,detet
lulet,livadhet me gjelbërim.
Por bota,ka shumë vuajtje,mjerim,
luftra dhe dëshpërim.
Politikanët,flasin për kufinj.
Në emër të zotit,vrasin njerëzinë.
Me kërcënime!
Me bomba që hidhen njëra pas tjetërs
dhe shkaktojnë dhunë,të pashpirt.
Dhe unë;
Shikoj një fëmijë në Izrael,që veshët mbyll
të mos dëgjojë,sirenat që bërtasin
si egërsirë.
Dhe pak më tutje,një fëmijë nga Irani.
Ëndërron dritë,por i dhanë errësirë.
Mos më pyesni,me kë jam;
Me Izraelin apo Iranin;
Jam me ata,që s’duan të vdesin.
Jam me nënën,që fëmijët shtrëngon
fort në gji.
Jam me babanë ,që nuk e di
nëse nesër do të kthehet pranë
familjes të tij.
Bota ,nuk ka nevojë për flamurë të tjerë.
Ka nevojë për heshtje,për qetësi.
Dhe brënda saj,një psherëtimë
që thotë…
Mjaft më!
Dëgjoni zërat e tyre të fikur.
Më në fund ndaloni!
Mjaft më!!