Nënë Tereza më sheh nga mbrapa,
si një dritë që rri në heshtje pranë,
e unë buzëqesh me shpirt përpara,
me besim që s’ka nevojë për fjalë.
S’jam poete – por shpirti im shkruan,
me ndjesi që më burojnë nga zemra,
e fjala ime s’del prej shkollash të mëdha,
por prej një besimi që rritet përbrenda.
Ajo – shenjtore me zemër të paqtë,
unë – një grua që e ndjek me mall.
Mes meje dhe saj është vetëm drita,
ajo që Zoti në shpirt ma ka falë.