Derë lirie Topullarajt,
Derë me kanata të rënda,
Hapen, por nuk mbyllen kurrë,
Gjithë lavdinë s’e nxë dot brenda.
Nga oda e saj e madhe,
Zgjohen kujtimet në vite,
Kjo shtëpi gjithmonë legjendë,
Mes shtëpish gjirokastrite.
Aneja tek pragu i saj,
Niste djemtë për mëmëdhenë
Çeçon e Bajon me shokë,
Ngjeshur pushkë e ngjeshur penë.
Derë e fisme Topullaraj,
Derë e madhe e vatanit,
Po ku është fryma e Anesë?
Ku është shpirti i kapedanit?
Ja kapedani ka zbritur,
Mbi një bust, atje në shesh,
Si një shkëmb i prerë nga malet,
Si një mal nëpër rrebesh.
Me vështrim nga Mashkullora,
Prapë në këmbë për mëmëdhenë
Kapedanët kurrë nuk shtrihen,
Kapedanët kurrë nuk flenë.
Ç’mendon vallë ashtu në heshtje?
(Pa lirinë nuk ka vlerë jeta…)
Era zbret nga Mali i Gjerë,
Sikur sjell lajme nga çeta…
Ku është Bajram Ligu, vallë?
Hito Labi nga Lekdushi?
Po Mihali që i gdhendi
Shkronjat shqip me copa prushi?
Me vështrim nga Mashkullora,
Sikur po na flet me gojë:
“Çdo dushman që shkel Atdheun
Do ta bëj të kuq me bojë!”
Rri në monument i heshtur,
Dora sërish në gjerdan,
Para tij në gjunjë gjithmonë,
Çdo bimbash e çdo sulltan.
Derë lirie Topullarajt,
E tillë ishte, e tillë mbeti
Ndaj lavdinë e kësaj dere,
S’e nxë dot i gjithë qyteti.